Η λέξη Θύμος, που είναι η επιστημονική ονομασία του θυμαριού προέρχεται από το αρχαιοελληνικό θύω = θυσιάζω, ετυμολογία που δικαιολογεί την παρουσία του θυμαριού, στο κάψιμο θυμιαμάτων στους βωμούς. 

Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώνουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξίδι. 

Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. 

Ως βότανο θεωρείται ότι έχει τις ακόλουθες ιδιότητες : διεγερτικό, ιδανικό για την ατονία και το άγχος , εμμηναγωγό , αντισηπτικό , εφιδρωτικό, ανθελμινικό , ιδανικό σε περιπτώσεις τριχόπτωσης , ιδανικό για τη γρίπη , βακτηριοκτόνο , διουρητικό και αντιβηχικό.